Hoi An, gebroken betovering...

We verlaten Hue toch met gemengde gevoelens, enerzijds blij dat we deze ietwat morsige stad achter ons kunnen laten en anderzijds met spijt omdat we de vele andere tempels aan de Parfumrivier niet allemaal hebben kunnen bezoeken. Onze chauffeur (eindelijk eens één die behoorlijk Engels spreekt) blijkt een echte grapjas: nadat ik mezelf heb voorgesteld "Hi I am Filip, nice to meet you" begroet hij ons als "Hello I am Lipfi, what a coincidence!". Vervolgens vertelt hij doodleuk dat de rit naar Hanoi (700km) toch wel een hele tijd in beslag zal nemen. Hallo? Hanoi? Neenee, Hoi An! Dat wordt dus dolle pret met deze kerel...  "I assume you take the road over the cloudy pass Lipfi, and not through the tunnel?".  "Sule sil, we go obel the cloudy pa but it ploblem, it vely vely cloudy thele today sil. We will only see cloud." En zo kan ik nog wel even doorgaan...

En dan bereiken we Hoi An, hier had ik wel wat naar uitgekeken: prima hotel, leuk sfeertje, pittoresk en midden de rijstvelden. Even het zwembad getest en de gin tonic van de barman op punt gesteld (véél te weinig gin, manneken toch...) en vervolgens huppekee! op de fiets want Peggy wil fietsen in open terrein. Na drie keer draaien en vier keer omkeren zijn we to-taal de weg kwijt... 't is te zeggen ik ben de weg kwijt maar zij niet - o neen! - ze blijft fluks aan de leiding rijden tot het donker is en ze vervolgens wel moét toegeven dat we compleet verloren gereden zijn. Middels een klein wonder genaamd 'Waze' belanden we heelhuids in "Hoi An Ancient House village resort & spa" ****. Het sfeertje is - overigens voor de eerste keer deze reis - op zijn zachtst gezegd wat 'besmodderd' maar we besluiten nog iets te gaan eten in het oude centrum en kijk, treffen we daar bij toeval een uit-ste-kend seafood bistrot "Hai San Authentic Vietnamese fusion aroma" idyllisch gelegen aan de kade dus met zicht op de lampionnetjes en de bootjes en een eindje verwijderd van de drukte aan de Japanse Brug.  Ik eet een Vietnamese seafood hotpot, Peggy neemt de sauteed clams. Allebei om duimen en vingers af te likken! Een fles White Dalat ( wai wai plom Dalat sil) bezegelt de vrede.

We eindigen de dag met een slentertocht door het oude centrum, intussen is het beginnen miezeren maar Hoi An blijft druk en commercieel maar is van een betoverende schoonheid! Maatkostuums, zijde, hand made schoenen en allerlei leatherware, het schreeuwt allemaal om aandacht. Voeg daarbij de vele lampionnen en de overmatig met neon verlichte gebouwen die de oude authentieke houten handelshuizen lijken te willen verdringen. Het lijkt wel Brugge, Gent en Overmere-Donk in een notendop...

Hoe lang nog eer dit pareltje verdrinkt in de Zee van Commercie...?