Hanoi, chaos of charme?

Bleek bij aankomst in de luchthaven van Hanoi aanvankelijk het verkeer nog wel mee te vallen, even later hadden we door dat "chaos" een understatement is voor mobiliteit in Vietnam. Tsjonge jonge, het is één krioelende en niet aflatende stroom van scooters, brommers, bussen, vrachtwagens, auto's, fietsen en alles wat daar nog tussenin zit die zich naast en door mekaar wringt in een onophoudelijke kakafonie van getoeter en de walmende stank van uitlaatgassen. Fijn stof blijkt hier niet meteen de eerste zorg te zijn... Bovendien, voorrangsregels zijn er niet dus de wet van de sterkste heerst, zo was onze eerste indruk...

Bij aankomst in het 'Hanoi Boutique hotel' *** bleek ook dat gewoon de straat oversteken niet zo evident is als in België: stapje per stapje steek je over, druk gesticulerend met de armen maar tegelijkertijd er voor zorgend onverstoord de weg te vervolgen in een rechte lijn terwijl de brommers en auto's rakelings langs je heen scheren... Peggy heeft het er wat moeilijk mee en loopt als een schrikkige kip over straat waardoor ze de 'interpretatie' van de scooters beïnvloedt en ze hun rijgedrag verstoort. Blijven trainen, meiske!

We hebben last van jetlag na de vermoeiende vlucht via Bangkok dus we besluiten iets te drinken en te eten aan het Hoa Kiem meer vlakbij de oude stad. Eindelijk rust! Onze eerste kennismaking met de Vietnamese keuken valt mee: 'nem ran' en 'nem cua be', gefrituurde rijstrolletjes met een heerlijke vulling van krab of vlees en groenten. Heerlijk! Na een korte middagrust struinen we wat door de stad om af te sluiten in een rustige eettent, alweer aan het meer (de oude stad was ons op deze eerste avond - een zondagavond - net iets té druk...).

Na de maaltijd wandelen we nog even rond het meer, maar blijkbaar komen de Vietnamezen allemaal samen op zondagavond om te dansen (op straat met een stereorecorder) of om karaoke te spelen (ook met zo'n recorder) of om ijsjes te eten (nooit zoveel ijscoventers gezien) of om de kleintjes in een electrische auto te laten rijden waarbij de allerkleinsten hun wagentje wordt bestuurd door de vaders met een afstandsbediening. Ik verdenk hen ervan hun eigen jongensdroom te herbeleven, zó druk zijn ze met dat bakje bezig...

Misschien ligt de charme van Hanoi net wel in die chaos...?